Στο απόγειο της δόξας
Είμαι πιστός σε αυτό το σωματείο, για την Ιστορία που κουβαλά περισσότερο από έναν αιώνα τώρα. Μέσα σε αυτό το έμβλημα, βλέπω την βουβή Αμμόχωστο να με καρτερά και από πίσω το κλάμα της μαυροφορεμένης γιαγιάς μου. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ αντικατοπτρίζει το κρυφό εγώ μου σε αυτή την άθλια κοινωνία που με περιβάλλει. Γι’ αυτά και άλλα πολλά, επέλεξα να ακολουθήσω την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ σαν οπαδός! Σε αυτό το σημείο, τονίζω το σαν οπαδός και όχι σαν φίλαθλος, γιατί αναγνωρίζω την βρωμιά που έχει γεμίσει το άθλημα αυτό και δεν πρόκειται ποτέ μου να το στηρίξω, πέρα απ’ το ρόλο μου σαν οπαδός της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ.
Μετά λύπης μου όμως, έχω πειστεί πλέον ότι αυτό το σωματείο έχει καταντήσει πραγματικά ό,τι σιχαινόμουν στο ποδόσφαιρο. Η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι πάνω και μας κάλυψε όλους. Ένα σωματείο που βρήκαν αέρα οι απατεώνες να διοικούν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Όποιο λαμόγιο θελήσει έρχεται και μας κτυπά την πόρτα και μεις τον υποδεχόμαστε με ανοιχτές τις αγκάλες. Κάνει αυτό που έχει προσχεδιασμένο και μετά φεύγει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Με γεμάτες τις τσέπες όμως πάντα! Πέντε χρόνια μόνο τώρα, τα παραδείγματα είναι πολλά και τρανταχτά. Πιάσαμε πάτο.
Εδώ φυσικά φταίμε εμείς, ο κόσμος, που κακά τα ψέματα είναι ανύπαρκτος. Γιατί πέρα από εκείνους τους λίγους τους «τρελούς», κανείς άλλος δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του σ’ όλους αυτούς τους φιλάργυρους που έφεραν την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας στο σημείο που είναι σήμερα. Ένα μεγάλο σωματείο έχει ανάγκη από τον κόσμο του, όχι μόνο για την οικονομική στήριξη του, αλλά επίσης για μια ισχυρή φωνή, που θα το προστατεύει από την μπόχα του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Σαν μια ασπίδα που στέκεται εμπόδιο σε όλους αυτούς που θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν για προσωπικό τους όφελος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι κουστουμαρισμένοι κύριοι του ποδοσφαίρου θέλουν τους «θερμόαιμους οπαδούς» εκτός, γιατί δυστυχώς είναι οι μόνοι που φέρουν αντίσταση στα βρώμικα σχέδια τους στις μέρες μας.
Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Δεν μας απομένει χρόνος για την σωτηρία, αν όντως αυτό επιθυμούμε. Χρονιά με τη χρονιά, το σωματείο πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, πολύ φοβάμαι ότι με τη νέα χρονιά θα αμαυρώσουμε την Ιστορία αυτού του συλλόγου με την τελειωτική καταστροφή που παραμονεύει. Δεν επιθυμώ να είμαστε εμείς μια γενιά που θα τα γκρεμίσει όλα. Αν έχουμε τον ελάχιστο σεβασμό προς τους ήρωες μας, πρέπει να φροντίσουμε να δημιουργηθεί ξανά μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, που να είναι αντάξια της Ιστορίας της και όχι άλλη μια εταιρεία μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Οφείλουμε να προστατεύουμε αυτό το σωματείο, όχι μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή αλλά για το υπόλοιπο της ζωής μας. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ χάρη στις θυσίες των προγόνων μας, κατάφερε να αντεπεξέλθει στα τόσα εμπόδια που συνάντησε στο πέρασμα των καιρών. Πόλεμος, κατοχή, προσφυγιά δεν κατάφεραν να λυγίσουν την περηφάνια μας, θα παραδοθούμε τώρα; Αν νιώθουμε λοιπόν άξιοι απόγονοι Αμμοχωστιανών, είναι καθήκον μας να κρατήσουμε αυτό το σωματείο ζωντανό. Η αποτυχία αποτελεί μια ατυχές επιλογή της ζωής πολλές φορές, αλλά η ανοχή και η ανευθυνότητα συνάμα, μεταφράζεται ως προδοσία στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Share This Post
Στο απόγειο της δόξας
Είμαι πιστός σε αυτό το σωματείο, για την Ιστορία που κουβαλά περισσότερο από έναν αιώνα τώρα. Μέσα σε αυτό το έμβλημα, βλέπω την βουβή Αμμόχωστο να με καρτερά και από πίσω το κλάμα της μαυροφορεμένης γιαγιάς μου. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ αντικατοπτρίζει το κρυφό εγώ μου σε αυτή την άθλια κοινωνία που με περιβάλλει. Γι’ αυτά και άλλα πολλά, επέλεξα να ακολουθήσω την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ σαν οπαδός! Σε αυτό το σημείο, τονίζω το σαν οπαδός και όχι σαν φίλαθλος, γιατί αναγνωρίζω την βρωμιά που έχει γεμίσει το άθλημα αυτό και δεν πρόκειται ποτέ μου να το στηρίξω, πέρα απ’ το ρόλο μου σαν οπαδός της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ.
Μετά λύπης μου όμως, έχω πειστεί πλέον ότι αυτό το σωματείο έχει καταντήσει πραγματικά ό,τι σιχαινόμουν στο ποδόσφαιρο. Η σαπίλα έχει φτάσει μέχρι πάνω και μας κάλυψε όλους. Ένα σωματείο που βρήκαν αέρα οι απατεώνες να διοικούν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Όποιο λαμόγιο θελήσει έρχεται και μας κτυπά την πόρτα και μεις τον υποδεχόμαστε με ανοιχτές τις αγκάλες. Κάνει αυτό που έχει προσχεδιασμένο και μετά φεύγει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Με γεμάτες τις τσέπες όμως πάντα! Πέντε χρόνια μόνο τώρα, τα παραδείγματα είναι πολλά και τρανταχτά. Πιάσαμε πάτο.
Εδώ φυσικά φταίμε εμείς, ο κόσμος, που κακά τα ψέματα είναι ανύπαρκτος. Γιατί πέρα από εκείνους τους λίγους τους «τρελούς», κανείς άλλος δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του σ’ όλους αυτούς τους φιλάργυρους που έφεραν την ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ μας στο σημείο που είναι σήμερα. Ένα μεγάλο σωματείο έχει ανάγκη από τον κόσμο του, όχι μόνο για την οικονομική στήριξη του, αλλά επίσης για μια ισχυρή φωνή, που θα το προστατεύει από την μπόχα του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Σαν μια ασπίδα που στέκεται εμπόδιο σε όλους αυτούς που θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν για προσωπικό τους όφελος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι κουστουμαρισμένοι κύριοι του ποδοσφαίρου θέλουν τους «θερμόαιμους οπαδούς» εκτός, γιατί δυστυχώς είναι οι μόνοι που φέρουν αντίσταση στα βρώμικα σχέδια τους στις μέρες μας.
Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Δεν μας απομένει χρόνος για την σωτηρία, αν όντως αυτό επιθυμούμε. Χρονιά με τη χρονιά, το σωματείο πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, πολύ φοβάμαι ότι με τη νέα χρονιά θα αμαυρώσουμε την Ιστορία αυτού του συλλόγου με την τελειωτική καταστροφή που παραμονεύει. Δεν επιθυμώ να είμαστε εμείς μια γενιά που θα τα γκρεμίσει όλα. Αν έχουμε τον ελάχιστο σεβασμό προς τους ήρωες μας, πρέπει να φροντίσουμε να δημιουργηθεί ξανά μια ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ, που να είναι αντάξια της Ιστορίας της και όχι άλλη μια εταιρεία μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Οφείλουμε να προστατεύουμε αυτό το σωματείο, όχι μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή αλλά για το υπόλοιπο της ζωής μας. Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ χάρη στις θυσίες των προγόνων μας, κατάφερε να αντεπεξέλθει στα τόσα εμπόδια που συνάντησε στο πέρασμα των καιρών. Πόλεμος, κατοχή, προσφυγιά δεν κατάφεραν να λυγίσουν την περηφάνια μας, θα παραδοθούμε τώρα; Αν νιώθουμε λοιπόν άξιοι απόγονοι Αμμοχωστιανών, είναι καθήκον μας να κρατήσουμε αυτό το σωματείο ζωντανό. Η αποτυχία αποτελεί μια ατυχές επιλογή της ζωής πολλές φορές, αλλά η ανοχή και η ανευθυνότητα συνάμα, μεταφράζεται ως προδοσία στην συγκεκριμένη περίπτωση.