Η βια είναι φαινόμενο που υπάρχει απο τα προιστορικά χρόνια μέχρι σήμερα και δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί. Υπάρχει σε πολλές μορφές όπως η κρατική, η κυβερνητική, η πολιτική, η ψυχολογική, η σωματική, η οπαδική, η κοινωνική και ένα σωρό άλλες που βιώνουμε καθημερινά είτε νόμιμα είτε παράνομα.Σε μια κοινωνία στην οποία η βια είναι καθημερινό φαινόμενο, δεν μπορούμε να ζητούμε απο ένα κίνημα να είναι κυριλλέ τη στιγμή που μάλιστα το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται έχει να κάνει με ανάδειξη νικητή, πάθος, ένταση, αγάπη, εδεολογία, τρόπο ζωής.

Σε μια χώρα που μπορεί να είναι νύκτα και ο κάθε άσχετος μπορεί να ησχυρίζεται ότι είναι μέρα και αυτοί που τον ακούνε να τον πιστεύουν ή να αναρωτιούνται αν είναι έτσι: σε μια χώρα που δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, σε μια χώρα που δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Έχω βαρεθεί τους γραφικούς δημοσιογράφους να λένε τις ίδιες χιλιοειπομένες απόψεις κάθε φορά που γίνεται κάτι στο γήπεδο “χοντρό” ή “ψιλό”, σοβαρό ή όχι. Συμπέρασμα? Tο κλασσικό πλέον.. για όλα φταίνε οι οργανωμένοι και οι συνδέσμοι που είναι “άντρα αλητών” και “εκτροφία βίας”. Και λέω στον εαυτό μου κοίτα εδώ ρε, μιλάνε για επεισόδια και βια όλοι αυτοί που είναι οι πρώτοι που φτάινε και χαίρονται για όλα αυτά.

Οι παράγοντες των ομαδων που βγαίνουν και καταδικάζουν τα επεισόδια ενώ με τις δηλώσεις τους και τις τακτικές τους και τις ενέργειες τους έχουν φροντίσει να δυναμιτίσουν το κλίμα πριν τον αγώνα. Το ίδιο κάνουν οι δημοσιογράφοι και το σύνολο των Μ.Μ.Ε. με τις εκπομπές τους, τα δήθεν πειράγματα τους και τα ψέματα τους. Αυτοί απο την μια μεριά και απο την άλλη όλοι οι αρμόδιοι του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού μαζί με τους πολιτικούς, τους βουλευτές και τους υπουργούς. Οι πρώτοι να βασανίζουν το ποδόσφαιρο ασελγώντας πάνω του και οι δεύτεροι που αν βρουν καμιά μπάλα του ποδοσφαίρου στον δρόμο θα την περάσουν για βόμβα και θα την συλλάβουν, να βλέπουν το άθλημα σαν πηγή και μηχανή παραγωγής ψήφων για το κόμμα τους.

Όλα αυτά που χρεώνονται στους οπαδούς, που σε μια τελική λύση είναι οι μόνοι γνήσιοι, σε αυτό που λέμε μοντέρνο ποδόσφαιρο (fuck modern football) οι ρομαντικοί, οι μοναδικοί που βλέπουν το αντικείμενο αγνά με ανιδιοτέλια, χωρίς οικονομικά ή άλλα συμφέροντα. Αυτοί που είναι οι πρώτοι που τους ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και η ποιότητα του, γιατί το ποδόσφαιρο είναι αυτό που γεμίζει τις ώρες τους, που τους κάνει να ξεφύγουν και να εκτονώνονται απο την ρουτίνα και την καθημερινότητα. Οι οπαδοί βλεπετε και ειδικά οι οργαωμένοι δεν έχουν ούτε την οικονομική αλλά ούτε την κοινωνική θέση ππου έχουν οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Οι “κατήγοροι” τους, δηλαδή.. Φταίνε οι οργανωμένοι οπαδοί για την κατάντια αυτή και καταστρέφουν το ποδόσφαιρο, σπάζοντας δέκα καθίσματα και δεν το καταστρέφουν αυτοί που είναι θεσμικά υπεύθυνοι, αυτοί που είναι υποχρέωση και δουλιά τους να είναι υπεύθυνοι, και είναι τελικά άσχετοι ή αδιαφορούν, αυτοί που πλουτίζουν απο το ποδόσφαιρο φτιάχνοντας απο επωνυμία μέχρι φήμη και δόξα.

Λες και φρόντισαν όλοι αυτoί να φτιάξουν γήπεδα ανθρώπινα και σωστές συνθήκες, λες και καλιέργησαν και καλλιεργούν αυτοί τα fair play και το “αθλητικό ιδεώδες”… λες και τα έκαναν αυτά και οι οργανωμένοι τα έσπασαν. Λες και τα κάνουν όλα αυτά και οπαδοί τους εμπόδισαν ή τους εμποδίζουν. Οι μόνοι ωφέλιοι, οι μόνοι που θα χαρούν πραγματικά αν έχουμε “καλό ποδόσφαιρο” είναι οι οπαδοί, οργανωμένοι και ανοργάνωτοι. Αφού παίρνουν χαρά απο αυτό, και όχι λεφτά, δόξα και ψήφους, αφού είναι η ψυχαγωγία τους, το χόμπυ τους, η τρέλλα τους, η καύλα τους και όχι η μπίζνα τους.