Μιλάω εκ μέρους μιας αισχρής μειοψηφίας που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία λειτουργεί βάση ενός καλοστημένου σχέδιου, βασισμένο σε ένα μεγάλο παραμύθι που η απάτη μοιάζει να ‘ναι τρόπος ζωής για κάποιους. Τα ΜΜΕ ποτίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με ψέμα γιατί μέσα στην όλη σαπίλα, κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Πρέπει κάπως να καλύψουν τα εγκλήματα τους που βγαίνουν στην επιφάνεια. Γι’ αυτό πάντα κάποιος πρέπει να καθαρίζει τα σκατά τους. Στις πλείστες περιπτώσεις βέβαια, ψάχνουν για θύματα τα οποία ήδη έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Εδώ η μπάλα έρχεται σε μας. Σε εμάς τους οπαδούς. Και λερωμένη η φωλιά μας γιατί πέσαμε στην παγίδα τους. Με δεμένα τα χέρια πλέον και κλειστό το στόμα, διαδραματίζουμε ρόλο κομπάρσου στο παιχνίδι.

Το ποδόσφαιρο αναμφισβήτητα αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Μέσα απ’ αυτό έχεις μια γενική εικόνα της ανάλογης κοινωνίας. Πάνω στις κερκίδες ξεχωρίζεις τους ματσωμένους από τους μεροκαματιάριδες, τα πρόβατα απ’ αυτούς που δείχνουν την αντίσταση τους με κάθε τρόπο, τους βολεμένους απ’ αυτούς που έχουν ελεύθερο πνεύμα και συνείδηση κ.λπ. Απ’ την άλλη, πίσω απ’ τα γυαλιά κάπου ψηλά βλέπεις το κάθε λαμόγιο που παίρνει τα μύρια και στο χορτάρι βλέπεις τους ηθοποιούς που παίρνουν ό,τι απομένει. Ανάμεσα τους και κάτι μισθωτοί που βολεύονται κι αυτοί όπως να ‘ναι σε αυτή την ανακατοσούρα. Βέβαια, πίσω απ’ όλα αυτά πάντα κρύβεται κάτι μεγάλο. Μια διευθαρμένη ομοσπονδία, που αποτελεί την Oxford Street του ποδοσφαίρου, όπου το κέρδος ταυτίζεται με το στοίχημα και ο νικητής με την μεγαλύτερη κομπίνα. Με πιο απλά λόγια, μέσα στο μικρό κόσμο του ποδοσφαίρου βλέπεις την κατάντια του κάθε κράτους.

Κύπρος του 2012: οικονομική κρίση, διευθαρμένοι κρατικοί φορείς, πολιτική αστάθεια, κοινωνική διαφθορά, απλήρωτα εγκλήματα που έχουν να κάνουν με υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους (βλέπε έκρηξη στο Μαρί) και τόσα άλλα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο μας. Ωστόσο, όλοι τους την βγάζουν λίγο πολύ καθαρή και η ίδια κασέτα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε ένα σύστημα που πέφτει μέρα με τη μέρα, η βρωμιά ξεπλένεται πάνω σ’ αυτούς που μένουν εκτός, στους μικρούς και ανύμπορους: στους πολίτες της τρίτης τάξης. Μιας τάξης που έτσι κι αλλιώς, δεν νοιάζεται κανείς. Μιας τάξης που χάνεται μέσα στο κοινωνικό χάσμα. Μέσα σε αυτή την άθλια κατάσταση λοιπόν, τον περασμένο Αύγουστο όλοι αυτοί βρήκαν μια μικρή φλόγα για να σβήσουν και να κάνουν τη βρωμοδουλειά τους. Φυσικά, όταν σβήνει η φλόγα μένει στάχτι. Στάχτι που έριξαν για άλλη μια φορά στα μάτια του κόσμου για να τον αποβλακώσουν. Με αφορμή τα επεισόδια στο ευρωπαϊκό, φυλάκισαν επτά οπαδούς της ομάδας μας, πολίτες της κυπριακής δημοκρατίας, χαρακτηρίζοντας τους ως εγκληματίες και επικύνδυνους για την κοινωνία μας. Το δάσος όμως καίγεται και η φωτιά πλέον είναι ανεξέλεκτη. Αυτή η φλόγα δεν είναι τίποτα μπροστά στην έκταση της φωτιάς.

Μέσα σε διάστημα ενός μόλις μήνα, όλοι όσοι συνελήφθησαν καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, χωρίς καμία εξαίρεση. Τι κι αν δεν είχες κάνει το παραμικρό παράπτωμα στην ζωή σου, τι κι αν δεν είχες εμπλακεί στα επεισόδια εκείνη τη μέρα και απλά στάθηκες μπροστά για να αποτρέψεις τα χειρότερα, τι κι αν ήσουν δεκαεννιά χρονών παιδί, τι κι αν ήσουν τριανταεπτά χρονών και πατέρας τριών παιδιών, τι κι αν η οικογενειακή σου κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη, δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Έπρεπε να σε χώσουν μέσα, ήσουν εγκληματίας για τους νόμους τους. Την ίδια ώρα που στο δικαστήριο υπάρχουν υποθέσεις όπως η πενταπλή φολοφονία στην Αγία Νάπα και φυσικά, η έκρηξη στο Μαρί. Κανένας δολοφόνος δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, κανένας δικαστής δεν βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Αντ’ αυτού δολοφόνοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους μας και κάποιοι μάλιστα προεδρεύουν το κράτος μας. Ενώ από την άλλη οπαδοί «εγκληματίες», περνούν τις ώρες τους ρωτόντας τον εαυτό τους τι δουλειά έχουν δίπλα απ’ όλους αυτούς τους τύπους που τους περιτρυγυρίζουν, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους που είναι κλεισμένοι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, να βλέπεις στις ειδήσεις τα πρώτα θέματα να ασχολούνται με αυτές τις καταδίκες περί χουλιγκανισμού για βδομάδες.

Δεν θα το προσπεράσουμε έτσι απλά όμως αυτό. Το τελευταίο έγκλημα τους, γιατί περί εγκλήματος του συστήματος μας πρόκειται, πρέπει να μας αφυπνίσει όλους. Επτά αδέλφια μας πληρώνουν αυτή την στιγμή το τίμημα της σάπιας κοινωνίας μας. Είναι καιρός για μια καθολική αντίδραση που θα τους χαλάσει τα σχέδια. Ανέκαθεν μας βλέπουν σαν πιόνια χωρίς μιλιά και δύναμη, αλλά ως εδώ, δεν θα το ανεχτούμε άλλο. Τουλάχιστον αυτοί που έχουν αξιοπρέπεια μέσα τους, που θέλω να πιστεύω όλοι μας. Ξεχωρίστε από την αγέλη των προβάτων και πάψτε να ακούτε τις οδηγίες των βοσκών. Πιστέψτε στους εαυτούς σας, νιώστε το αίσθημα της ελευθερίας, αφήστε την οργή σας να εκδηλωθεί και η δίψα σας για δικαιοσύνη θα σας καταστήσει έτοιμους για τον πόλεμο. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά. Όταν μια μέρα καταφέρουμε αυτή τη συσπείρωση, θα επέλθει η δικαιοσύνη και η λύτρωση συνάμα, με το ξημέρωμα της επόμενης μέρας.

Σε ένα πόλεμο όμως, πάντα θα υπάρχουν θύματα. Κι άλλα αδέλφια θα γευτούν την εξουσία τους με άδικες καταδίκες. Αλλά χωρίς θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Γι΄αυτό και μεις, θα παίξουμε το παιχνίδι τους, αλλά όπως μας έπαιζαν αυτοί τόσα χρόνια: βρώμικα! Αφού ελέγχουν το φως, θα κτυπάμε στο σκοτάδι! Αφού προσέχουν τα σπίτια τους, θα τους βρίσκουμε στο δρόμο! Αφού μας στερούν χρόνια από τη ζωή μας επειδή τους το επιτρέπουν οι συγκυρίες, θα τους αφήνουμε πάνω τους ανεξήτηλα σημάδια που θα θυμούνται μια ζωή! Αφού μας θέλουν να κοιμόμαστε, θα είμαστε πάντα ξύπνιοι. Κι αν αυτό είναι αδύνατον, ο ύπνος του αδίκου δεν θα μας κοιμίσει ποτέ ξανά! Και μετά τι; Θα μας βάλουν όλους φυλακή; Θα πρέπει να αρχίσουν από τώρα τα έργα για να τις μεγαλώσουν, γιατί σε λίγο δεν θα χωράει άλλους. Όταν επιτέλους γίνουμε όλοι μια γροθιά, θα ψάχνουν τρύπες να κρυφτούν. Και τότε, όταν ‘ρθούμε εμείς στην θέση τους και αναλάβουμε την κατάσταση, θα τους τιμωρήσουμε όπως τους αρμόζει για όλα αυτά τα εγκλήματα που έπραξαν στο πέρας των χρόνων.

Ποτέ μας δεν θα φιλιώσουμε με τον τρόπο ζωής που μας πλασάρουν και ούτε θα εγκλοβιστούμε μέσα στην αγχώδης ρουτίνα της καθημερινότητας. Σε αυτό τον κόσμο τον χιλιομπαλωμένο, εμείς θα βαδίζουμε πάντοτε αντίθετα από τους υπόλοιπους. Θα κρατάμε πάντα αναμμένη τη φωτιά μας γι’ αυτούς που μας πολεμάνε και θα φυλάμε καλά την περηφάνια μας, να μη χαθεί στους καιρούς. Δεν μας φοβίζουν οι νόμοι τους, κάθε άλλο. Μας κάνουν πιο δυνατούς. Το μίσος μας οργιάζει και το αντικρίζουν στο βλέμμα μας. Οι  ψυχές μας δεν θα ησυχάσουν αν δεν πάρουμε την εκδίκηση μας. Ούτε ένα βήμα πίσω μάγκες. Δεν είναι καιρός τώρα για λιποτάκτες. Στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή.