Οπαδισμός ώρα μηδέν
Ένας άνθρωπος να φλέγεται ολόκληρος, άλλοι με εγκαύματα από μολότοφ, άλλοι με ανοιχτά κεφάλια και άλλοι πιο τυχεροί, με μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτός ήταν ο απολογισμός του φιλικού αγώνα. Ένα «φιλικό», ραντεβού οπαδών. Κακά τα ψέματα, ήταν αναμενόμενη η συμπλοκή, λόγω και του πρόσφατου παρελθόντος μεταξύ μας. Εντελώς αντιοπαδικός όμως ο τρόπος με τον οποίο μας επιτέθηκαν οι Λεμεσιανοί και η απάντηση μας φυσικά, δεν μπορούσε να διαφέρει. Ενώ ήταν μια καθεαυτού ευκαιρία για ένα καθαρό σκηνικό, χωρίς καθόλου όπλα, μιας και οι μπάτσοι ήταν διακοπές.
Χάσαμε το νόημα μάγκες. Αυτό που έγινε δεν ήταν ραντεβού οπαδών, αλλά σκηνικό πολέμου. Έτσι όπως εξελίχθηκε, σκοπός ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του αντιπάλου, ακόμα και ο θάνατος του. Γιατί δεν γίνεται να ρίχνεις με στυλό, πυροτεχνήματα, μολότοφ στον άλλο χωρίς να έχεις τέτοιο σκοπό. Η αδυναμία μας να ανταποδώσουμε στα κτυπήματα των ένστολων με άδεια χέρια, μας έφτιαξε έτσι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχαμε ένστολους απέναντι, αλλά ομοϊδεάτες μας. Εκεί που σαν οπαδοί διεκδικούμε τον σεβασμό, εξευτελιζόμαστε μόνοι μας ή καλύτερα, αυτοκτονούμε. Δίνουμε τροφή στους κουστουμαρισμένους κύριους να κάνουν το παιχνίδι τους. Γκρεμίζουμε μόνοι μας τα τείχη του κόσμου μας, να μπούνε μέσα οι εχθροί.
Εχθρός δεν είναι ο αντίπαλος οπαδός, αλλά όλοι αυτοί που μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο παιχνίδι τους. Αλλά σε μια σάπια κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου, είναι επόμενο να επικρατεί τέτοια θολούρα. Το κόμπλεξ και ο απίστευτος εγωισμός που μας διακατέχει σαν άτομα, δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε καθαρά. Να βρούμε και να πολεμήσουμε τους πραγματικούς υπαίτιους που κατέστρεψαν πρώτα την κοινωνία και μετά πιο συγκεκριμένα τον κόσμο μας, το ποδόσφαιρο. Αντ’ αυτού σκοτωνόμαστε μόνοι μας, άνθρωποι της ίδιας κοινωνικής τάξης με μόνη διαφορά στα χρώματα. Γιατί λίγο πολύ, η ιδεολογία μας θέλω να πιστεύω είναι η ίδια σαν οπαδοί.
Είναι κρίμα, γιατί μόνοι μας στρέφουμε την κοινή γνώμη εναντίον μας. Ως αποτέλεσμα, να μην έχουμε κανένα αντίκρισμα μετά όταν απαιτούμε τα δικαιώματα μας σαν πολίτες. Όταν ο μπάτσος σου περάσει χειροπέδες για δήθεν βία στα γήπεδα κι ας μην έχεις κάνει τίποτα και ακολούθως δικαστείς ένοχος σαν οπαδός/εγκληματίας, δεν σου επιτρέπεται να μιλήσεις γιατί από τις πράξεις όλων εμάς, έχασες το δίκιο σου. Μόνο μετά απ’ αυτό όμως, θα συνειδητοποιήσουμε και θα κατονομάσουμε τον εχθρό μας. Μόνο μετά από κάποια αδικία εις βάρους μας από την εξουσία, ή μετά από κάποιο θύμα που θα θρηνήσουμε επαναλαμβάνοντας τέτοιου είδους σκηνικά.
Ήδη αργήσαμε, ελπίζω να το συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Ο οπαδισμός είναι τρόπος ζωής, ας μην τον καταστρέψουμε μόνοι μας. Είμαστε οπαδοί και όχι εγκληματίες. Καλά μυαλά!
Ένας αγνός οπαδός,
Ultras Famagusta
Share This Post
Οπαδισμός ώρα μηδέν
Ένας άνθρωπος να φλέγεται ολόκληρος, άλλοι με εγκαύματα από μολότοφ, άλλοι με ανοιχτά κεφάλια και άλλοι πιο τυχεροί, με μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτός ήταν ο απολογισμός του φιλικού αγώνα. Ένα «φιλικό», ραντεβού οπαδών. Κακά τα ψέματα, ήταν αναμενόμενη η συμπλοκή, λόγω και του πρόσφατου παρελθόντος μεταξύ μας. Εντελώς αντιοπαδικός όμως ο τρόπος με τον οποίο μας επιτέθηκαν οι Λεμεσιανοί και η απάντηση μας φυσικά, δεν μπορούσε να διαφέρει. Ενώ ήταν μια καθεαυτού ευκαιρία για ένα καθαρό σκηνικό, χωρίς καθόλου όπλα, μιας και οι μπάτσοι ήταν διακοπές.
Χάσαμε το νόημα μάγκες. Αυτό που έγινε δεν ήταν ραντεβού οπαδών, αλλά σκηνικό πολέμου. Έτσι όπως εξελίχθηκε, σκοπός ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του αντιπάλου, ακόμα και ο θάνατος του. Γιατί δεν γίνεται να ρίχνεις με στυλό, πυροτεχνήματα, μολότοφ στον άλλο χωρίς να έχεις τέτοιο σκοπό. Η αδυναμία μας να ανταποδώσουμε στα κτυπήματα των ένστολων με άδεια χέρια, μας έφτιαξε έτσι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχαμε ένστολους απέναντι, αλλά ομοϊδεάτες μας. Εκεί που σαν οπαδοί διεκδικούμε τον σεβασμό, εξευτελιζόμαστε μόνοι μας ή καλύτερα, αυτοκτονούμε. Δίνουμε τροφή στους κουστουμαρισμένους κύριους να κάνουν το παιχνίδι τους. Γκρεμίζουμε μόνοι μας τα τείχη του κόσμου μας, να μπούνε μέσα οι εχθροί.
Εχθρός δεν είναι ο αντίπαλος οπαδός, αλλά όλοι αυτοί που μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο παιχνίδι τους. Αλλά σε μια σάπια κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου, είναι επόμενο να επικρατεί τέτοια θολούρα. Το κόμπλεξ και ο απίστευτος εγωισμός που μας διακατέχει σαν άτομα, δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε καθαρά. Να βρούμε και να πολεμήσουμε τους πραγματικούς υπαίτιους που κατέστρεψαν πρώτα την κοινωνία και μετά πιο συγκεκριμένα τον κόσμο μας, το ποδόσφαιρο. Αντ’ αυτού σκοτωνόμαστε μόνοι μας, άνθρωποι της ίδιας κοινωνικής τάξης με μόνη διαφορά στα χρώματα. Γιατί λίγο πολύ, η ιδεολογία μας θέλω να πιστεύω είναι η ίδια σαν οπαδοί.
Είναι κρίμα, γιατί μόνοι μας στρέφουμε την κοινή γνώμη εναντίον μας. Ως αποτέλεσμα, να μην έχουμε κανένα αντίκρισμα μετά όταν απαιτούμε τα δικαιώματα μας σαν πολίτες. Όταν ο μπάτσος σου περάσει χειροπέδες για δήθεν βία στα γήπεδα κι ας μην έχεις κάνει τίποτα και ακολούθως δικαστείς ένοχος σαν οπαδός/εγκληματίας, δεν σου επιτρέπεται να μιλήσεις γιατί από τις πράξεις όλων εμάς, έχασες το δίκιο σου. Μόνο μετά απ’ αυτό όμως, θα συνειδητοποιήσουμε και θα κατονομάσουμε τον εχθρό μας. Μόνο μετά από κάποια αδικία εις βάρους μας από την εξουσία, ή μετά από κάποιο θύμα που θα θρηνήσουμε επαναλαμβάνοντας τέτοιου είδους σκηνικά.
Ήδη αργήσαμε, ελπίζω να το συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Ο οπαδισμός είναι τρόπος ζωής, ας μην τον καταστρέψουμε μόνοι μας. Είμαστε οπαδοί και όχι εγκληματίες. Καλά μυαλά!
Ένας αγνός οπαδός,
Ultras Famagusta