Έχω ανάγκη να γράψω, μετά από πολύ καιρό. Είναι απ’ αυτές τις μέρες που με διακατέχει ένα έντονα πικρό συναίσθημα, όχι για τις απανωτές αποτυχίες της ομάδας αυτή τη φορά αλλά για την κατάντια μας σαν μια κοινωνική ομάδα που έπρεπε να ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες. Σε ένα ταπεινό ευκολοδιάβαστο άρθρο λοιπόν θα τολμήσω όσο μου επιτρέπεται να εκφραστώ, για να στείλω κάποια μηνύματα σε όλους αυτούς που έχασαν το νόημα και να
Τι κι αν μας έχουν απομακρύνει από τα γήπεδα; Τι κι αν δε χορεύουμε κάθε Κυριακή τρελαμένοι στα τσιμέντα; Τι κι αν δε γίνεται γιορτή, χαμός σε κάθε γκολ; Εμείς δε μασάμε, εμείς δε ξενερώνουμε, εμείς δε σταματάμε. Εμείς γουστάρουμε, εμείς παλεύουμε, εμείς κερδίζουμε. Οξύμωρο αλλά ισχύει. Κάθε Κυριακή, μακριά από την τρέλα μας αυξανόμαστε και πολλαπλασιαζόμαστε. Πιο πολλοί, πιο δυνατοί, πιο τρελαμένοι. Γιατί εμείς στηρίζουμε, γιατί εμείς αγαπούμε, γιατί εμείς λατρεύουμε. Κάναμε
Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού είναι ένα θέμα που απασχολεί όλο το φίλαθλο κοινό, σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στις μέρες μας δυστυχώς, έχει χαθεί το πάθος να αγωνίζεσαι για την φανέλα που φοράς και έχει αντικατασταθεί από τον πόθο για περισσότερα λεφτά. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να μην νοσταλγεί εκείνες τις εποχές! Δεν ήταν η πρώτη φορά που δείξαμε τις απόψεις μας πάνω σε αυτό το θέμα.